"Bahçemde Yeşeren Umutlar"

Kitabı bitireli bir hafta oluyor ama düşüncelerimi paylaşacak zamanı ancak buluyorum.

Kitabı zevkle okudum.Okumanızı tavsiye ederim.

Kitabın konusunu veya özetini anlatmayacağım.Sadece bana düşündürdüklerini paylaşmak niyetindeyim.

Dünyanın neresinde yaşıyor olursak olalım "insan" aynı insan.Dilimiz,dinimiz,rengimiz,yaşadığımız coğrafya farklı olabilir;sevinçlerimiz,üzüntülerimiz,umutlarımız,sevgilerimiz,nefretlerimiz...kısacası insanı insan yapan bütün duygu ve düşüncelerimiz aynı.Hele ki "annelik" söz konusu olunca aynı fedakarlıklar,koruma içgüdüleri,meraklar...hiç değişmiyor.

Anne-babalar çocukları için güzel bir yaşam kurma gayretiyle uğraşıyor;onları gelebilecek her türlü tehlikelerden koruyup kollamaya gayret ediyor;bu uğurda bazen "asla yapmam" dedikleri şeyleri yapıyor;çocukları için endişeleniyor;bazen onları kendilerinden dahi korumak zorunda kalıyor...

Kitabı okuyunca "Acaba benim anne babamın da benim bilmediğim, tanımadığım yönleri var mı?" yada "anne-babamı yeterince tanıyor muyum?" diye düşündüm.Çünkü en yakınımızdaki kişilerin dahi bizim hiç bilmediğimiz bir yaşamları,farklı bir yüzleri olabiliyor.

Veya "Benim kızım bizi ne kadar tanıyor acaba?" diye düşündüm.Onun iyiliği için, onun haberi olmadan birçok şey yaptım bugüne kadar...Bunları bilmesi gerekmiyor...

Yıllar önce çocuk eğitimiyle ilgili bir kitapta "Çocuklarınızdan, onlar için yaptığınız fedakarlıkları anlamalarını ve takdir etmelerini beklemeyin, hayal kırıklığına uğrarsınız" diyordu.Çok doğru bir söz.

Aslında hiçbirşeyi karşılık bekleyerek de yapmıyoruz zaten.Önemli olan tek şey çocuklarımızın, onları ne kadar çok sevdiğimizi bilmeleri sanırım...Her insan gibi bizim de hatalarımız olacak,kimse kusursuz değil sonuçta...

Annelik zor zanaat ama hiçbir şeyle değişilmeyecek kadar da güzel...

Çocuklarımı çok seviyorum; annemi de....