"Öfke Gelir Göz Kızarır..."

Hayat çok tuhaf.Nasıl da sınıyor insanı defalarca ve çeşitli şekillerde.Bu akşam bir kez daha sınandım ve geçer not alamadım sanırım; ama sonunda güzel bir ders aldım.
İnsanız ya, etten kemikten yaratılmamışız ki sadece...Seviniyoruz,üzülüyoruz,sinirleniyoruz....Bazen sinirimize hakim oluyoruz, bazen de maalesef olamıyoruz.İşte o zaman pişmanlık yakamıza yapışıp kalıyor.Atalarımız ne güzel demişler:"Öfke gelir,göz kızarır;öfke gider yüz kızarır."Keşke yüzümüz kızarmadan öfkeyi göndermeyi her zaman başarabilsek...
Oğlum hassas bir bünyeye sahip,dikkat etmezse çabuk hastalanabiliyor.Son haftalarda yaşadığımız soğuk havalar ve grip salgınlarını düşünürsek, onun için  azami dikkat gerektiren günlerdi.Ama O,sözlerime,uyarılarıma hiç kulak asmadan, her akşam duş alıp saçını kurutmadan yattı;dışarda beresini takmadı;beslenmesine dikkat etmedi;hastalanınca doktorun verdiği ilaçları içmedi(Artık şurup yaşı geçtiği için hap veriyorlar,yutamam diye içmiyor;eritelim desek tadı kötü diyor.Bahanenin bini bir para)Cumartesi öğleden sonra "kulağıma birşey oldu,sanki iyi duymuyor gibi, tıkalı gibi,acıyor gibi" demeye başladı.Hafta sonu doktor bulamayacağımız için pazartesi kulak-burun- boğaz doktoruna muayene olacak;ama ben o (veya ablası,her ikisinde de)o hastalanınca çok üzülüyorum ve bugünkü gibi elimden birşey gelmediği zamanlarda da çok geriliyorum.Bu akşam da sinirlenip söylenip durdum,kendime engel olamadım.Sonra sinirim geçsin diye bloğuma bir bakayım dedim.Yeni bir izleyicim olduğunu gördüm,O'nu tanıyayım derken elim rasgele bir adresi tıkladı.Bu sadece tesadüf değil, bana verilen bir dersti
Bir anne adayının yüreğimi burkan yazısıyla karşılaştım orada.İlk bebeğinin heyecan ve sevinçli bekleyişi içindeyken doktorunun teşhisinin bir anda yaşamını nasıl kararttığını anlatıyordu yazısında.Bebeğinin "hidrosefali" yani "sukafalı" olacağını öğrenmiş ve herşeye rağmen bebeğine kıyamayıp doğurmaya karar vermiş.Tabi bu kararı vermek büyük cesaret işi.Çünkü içinizde küçücük de olsa "belki doğru çıkmaz,bebeğim sağlıklı da olabilir" umudu da olsa, onlar bu umudun gerçekleşmemesi ihtimalinde de sonucu göğüslemeyi göze almışlar.Bu cesaret işi; ancak hani bir söz var ya "cahil cesur olur"diye.Bu cehalet entellektüel anlamda değil tabiki.Çünkü insan herşeyi bilemez sonuçta ve bilemediğiniz şeyin cahilisinizdir.Onlar da bu durumun cahili.
İnsan başına korkunç şeyler gelmeden;bu gibi olaylara vereceği tepkiyi çok kolay kestiremiyor.Yıllar önce Suzanna Tamaro'nun "Yüreğinin Götürdüğü Yere Git" adlı kitabında çok hoşuma giden bir kızılderili atasözü okumuştum."Birisi hakkında hüküm vermeden önce gökte üç ay eskiyinceye dek onun makosenlerinde yürü"diyordu.Ne kadar doğru.Bizim atalarımız da "Davulun sesi uzaktan hoş gelir" demişler.Ben hamile bayanın yaşadığı üzücü olayın aynısını olmasa da başka şeklini oğlumun hamileliğinde yaşadım.Yani o davulun sesini çok iyi bildiğim gibi, onun makosenleriyle de üç ay dolaştım.Üstelik dolaşmakla kalmayıp başka dolaşanları da çok yakından tanıdım.Ben de oğluma kıyamadım.Önce isyan ettim.istemedim,"alın" dedim.Ama sonra kıyamadım."Allah nasıl münasip gördüyse vardır bir hikmeti" dedim ve içimden dualar ederek sessizce bekledim O'nu kucağıma alacağım zamanı.Ben şanslıydım ve çok şükür bekleyişimin sonucu mutlulukla bitti.Ama her zaman öyle bitmediğini de biliyoruz.Bir komşumun sukafalı doğan çocuğuyla yaşadıklarının yakın tanığı olduğum için bunun nekadar zor olduğunu biliyorum.Bu aileye de Allah'tan yardım diliyorum.
Hayatta şükredecek ne kadar çok şeyimiz var aslında.Ama ben bu akşam sınavı veremedim;çünkü şükredeceğim onca şey varken sinirlenip söylendim."Allah'ım dermansız dert verme, dert verip derman aratma Ya Rabbim".Bir kez daha anlıyorum ki hayatta karşımıza çıkan hiçbirşey boşa değil, herşeyin kıymetini bilmek gerek...