"BİZ"dik;"ÇOK"tuk

"Biz tam yedi cüceyiz.On dört kollu bir deviz." Çocukluğumuzda ne çok severdik "Yedi Cüceleri" de onların şarkısını da...Onlarla büyüdüğümüz için olacak hala da seviyor ve özlüyoruz onları sanırım...
Biz, sobalı evlerde büyüdük.Tek bir odada yanardı soba.Mecburen gece-gündüz aynı odada geçerdi bütün zamanımız.Yalnızca uyku zamanı giderdik soğuk odamıza.O zaman da dört kardeş iki iki yatardık,birbirimizin sıcağından ısınalım; birimiz üzerini açarsa diğerimiz örtsün diye.Okuldan geldiğimizde hep birlikte yapardık ödevlerimizi radyodaki "Çocuk Saati" programının eşliğinde.Bilemediğimiz bir konu olduğunda ihtiyacımız olmazdı bizim, "dersane öğretmeni"ne.Büyük kardeşler küçüklere öğretirdi; o da yetmezse "komşu abla yada abi"lerin kapısı çalınırdı, hiç çekinmeden.Birimizin ertesi güne önemli bir hazırlığı varsa odanın en köşesine çekilirdi, diğerleri de onu rahatsız etmemek için fısıl fısıl oynarlardı oyunlarını.
Oysa sonra "BEN" modası çıktı."Bizim odamız" Benim odam";"bizim" masamız, "benim" masam;"Bizim" yatağımız "benim" yatağım; "bizim" kitaplığımız, "benim" kitaplığım oldu.Ve bu da bir marifet oldu.Artık herkesin kendi odası var evlerimizde.Kendi odası,kendi masası, kendi dolabı, kendi yatağı, kendi bilgisayarı, kendi televizyonu,kendi zevki, kendi yaşamı...Sadece akşam yemeklerinde bir araya gelebiliyoruz artık(o da mümkün olursa).Onda da herkes kendi "BEN"iyle meşgul olduğu için konuşacak "BİZ"i bulamıyoruz çoğu zaman.
Anlayacağınız "Yedi Cüceler" de onların şarkısı da yok artık.Onlar zaten masaldı; artık tümden "MASAL" oldular.Bizlerse on dört kollu birer devdik; ama şimdi birer cüceyiz sadece...